Διάτρητες νομοθεσίες και αστεία επιχειρήματα

του system failure

Αν και το αποκορύφωμα της ομηρίας που ασκούν τα τραπεζικά καρτέλ πάνω στα κράτη και τους κρατικούς μηχανισμούς, ήταν η ανάδειξη, με συνοπτικές αντιδημοκρατικές διαδικασίες, των τραπεζιτών Παπαδήμου και Μόντι στις πρωθυπουργικές θέσεις Ελλάδας και Ιταλίας αντίστοιχα, μπορούμε, ρίχνοντας μια ματιά στη νομοθεσία, να καταλάβουμε γιατί τα τραπεζικά καρτέλ έχουν δεμένα χειροπόδαρα τα κράτη προκειμένου να εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα.  

Με βάση τον κανονισμό λειτουργίας των Βασικών Διαπραγματευτών Αγοράς που αφορά την αγορά τίτλων Ελληνικού Δημοσίου, άρθρο 1 παρ.1, διαβάζουμε ότι:  Βασικοί Διαπραγματευτές Αγοράς (ΒΔΑ) ορίζονται χρηματοδοτικά και πιστωτικά ιδρύματα ή επενδυτικοί οίκοι των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή εξουσιοδοτημένα ως τέτοια σε άλλη δικαιοδοσία από εποπτική αρχή η οποία, κατά την κρίση του Υπουργού Οικονομικών και του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, επιβάλλει επαρκή εποπτεία/καθεστώς προστασίας των επενδυτών, και επιλέγονται για να παρέχουν εξειδικευμένες υπηρεσίες στην αγορά τίτλων του Ελληνικού Δημοσίου, όπως συμμετοχή στις κοινοπραξίες και δημοπρασίες στην πρωτογενή αγορά και τη διενέργεια πράξεων (αγοράς και πώλησης) στην οργανωμένη Ηλεκτρονική Δευτερογενή Αγορά Τίτλων σε τιμές που είναι υποχρεωμένοι να ανακοινώνουν.

Βάσει του άρθρου 4 παρ. 1Δi και 1Δii, οι ΒΔΑ οφείλουν να προωθούν τους τίτλους του Ελληνικού Δημοσίου τόσο στην εγχώρια όσο και στις διεθνείς αγορές και να παρέχουν στο Υπουργείο Οικονομικών, στον Οργανισμό Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) και στην Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) συμβουλευτικές υπηρεσίες, πληροφορίες και εκτιμήσεις για τις συνθήκες της αγοράς καθώς και στοιχεία που άπτονται της ιδιότητάς τους ως Βασικοί Διαπραγματευτές.

Βάσει του άρθρου 5 παρ. 1δ, 1ε και 1ζ, περί πλεονεκτημάτων που απολαμβάνουν οι ΒΔΑ, οι ΒΔΑ δικαιούνται μεταξύ άλλων να έχουν άμεση, συνεχή και κατά προτεραιότητα πρόσβαση σε πληροφόρηση σχετικά με τις δανειακές ανάγκες του Ελληνικού Δημοσίου και τον προγραμματισμό των εκδόσεων, τα νέα χρηματοδοτικά εργαλεία και τους κανόνες που τα διέπουν, τους τίτλους σε κυκλοφορία, τον όγκο συναλλαγών και τα αποτελέσματα των δημοπρασιών, να έχουν πρόσβαση κατ’αποκλειστικότητα, σε μηχανισμούς βραχυπρόθεσμου δανεισμού τίτλων που είναι δυνατό να δημιουργηθούν στο μέλλον και θα αποσκοπούν στην κάλυψη ανοιχτών θέσεων (short selling), να έχουν κατά προτεραιότητα δικαίωμα συμμετοχής σε πράξεις διαχείρισης του χρέους…

Βάσει του άρθρου 9 περί μελών της επιτροπής που είναι υπεύθυνη για την εποπτεία και τον έλεγχο των ΒΔΑ, η επιτροπή συγκροτείται με κοινή απόφαση του Υπουργού Οικονομικών και του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και αποτελείται από 10 μέλη ως εξής: 2 εκπρόσωποι της ΤτΕ, 3 εκπρόσωποι του Υπουργείου Οικονομικών, εκ των οποίων ένας του ΟΔΔΗΧ, 3 εκπρόσωποι των ΒΔΑ, 1 εκπρόσωπος των Διαπραγματευτών Αγοράς και 1 εκπρόσωπος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών. Η επιτροπή προεδρεύεται από έναν εκ των δύο εκπροσώπων της ΤτΕ και αποφασίζει με πλειοψηφία 7 τουλάχιστον μελών της.

http://www.bankofgreece.gr/BoGDocuments/Regulation_Primary_Dealers.pdf

Με βάση την ιστοσελίδα του ΟΔΔΗΧ, στην αγορά Ελληνικών ομολόγων δραστηριοποιούνται 22 Βασικοί Διαπραγματευτές που είναι οι Alpha Bank, Banca IMI Spa, Barclays Bank plc., BNP Paribas, Citigroup, Credit Suisse, Deutsche Bank, Emporiki Bank, EFG Eurobank, Goldman Sachs, HSBC, ING Bank, JP Morgan, Merrill Lynch, Morgan Stanley, National Bank of Greece, Nomura, Piraeus Bank, RBS, Societe Generale, UBS, UniCredit.

http://www.pdma.gr/index.php/el/debt-instruments-gr/2012-02-24-17-15-15

Παρόλο τον θόρυβο που ξέσπασε από το γνωστό σκάνδαλο με το swap και το μαγείρεμα του ελλείμματος με την «βοήθεια» της Goldman Sachs, η οποία αμείφθηκε με τουλάχιστον 300 εκ. από το Ελληνικό Δημόσιο, η τράπεζα, όπως ήταν φυσικό, παραμένει στην λίστα των ΒΔΑ, για να συνεχίσει να παρέχει τις «πολύτιμες» υπηρεσίες και συμβουλές της στο Ελληνικό Δημόσιο. Άλλες δύο τράπεζες, οι Merrill Lynch και Citigroup, παραμένουν ακλόνητες στη λίστα των ΒΔΑ, παρόλο που, με βάση την έκθεση της Αμερικανικής επιτροπής για την οικονομική κρίση, μαζί με την Goldman Sachs, «κατασκεύασαν»  το 30% των καταστροφικών χρηματοπιστωτικών «προϊόντων» CDOs, την περίοδο 2004-2007, τα οποία συνεισέφεραν σημαντικά στην δημιουργία της στεγαστικής φούσκας στις ΗΠΑ. Άλλες 2 τράπεζες που είχαν σημαντική παρουσία στα CDOs, ήταν η Deutsche Bank και η UBS, που επίσης παραμένουν στην λίστα των ΒΔΑ. Και φυσικά, από την λίστα δεν θα μπορούσε να λείπει και η Πειραιώς, που πρόσφατα «καταβρόχθισε» το «υγειές» κομμάτι της Αγροτικής με τις ευλογίες Προβόπουλου.

Αυτές οι τράπεζες συνεχίζουν να βρίσκονται στην λίστα των βασικών διαπραγματευτών των εντόκων γραμματίων και ομολόγων του Ελληνικού δημοσίου και βάσει μιας εντελώς διάτρητης - όπως είναι ξεκάθαρο - νομοθεσίας του Ελληνικού κράτους, έχουν το δικαίωμα συμμετοχής, ειδικών προνομίων, εποπτείας και ελέγχου πάνω στις διαδικασίες του Ελληνικού δημοσίου για άντληση ρευστότητας από τις διεθνείς αγορές.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η επιτροπή που ασκεί έλεγχο και εποπτεία πάνω στους βασικούς διαπραγματευτές, αντιπροσωπεύεται  με μια πρώτη ανάγνωση και κατά 5/10 από ιδιωτικά συμφέροντα με βάση το άρθρο 9. Αν λάβουμε όμως υπόψη το γεγονός ότι η ΤτΕ είναι ως επί το πλείστον ιδιωτική, τότε τα ιδιωτικά συμφέροντα στην επιτροπή, που υποτίθεται ότι ασκεί έλεγχο, υπερισχύουν κατά 7/10, δηλαδή όσο ακριβώς χρειάζεται για να περνούν τις δικές τους αποφάσεις.

Αν λάβουμε επίσης υπόψη ότι κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα τους βασικούς μεγαλομετόχους της ΤτΕ, κάλλιστα θα μπορούσε να υποθέσει ότι υπάρχουν πίσω από αυτούς οι ίδιες τράπεζες που συμμετέχουν στην επιτροπή που ασκεί έλεγχο και εποπτεία στους βασικούς διαπραγματευτές. Έτσι και αλλιώς οι τράπεζες αυτές βρίσκονται παντού, όποια πέτρα και αν σηκώσεις…

Δεν είναι τυχαία η πρόσφατη δήλωση Στουρνάρα, που είπε ότι οι οικονομίες χρειάζονται λιγότερες τράπεζες και ότι στο εξωτερικό, είτε κλείνουν οι τράπεζες, είτε συγχωνεύονται, ευθυγραμμισμένος πλήρως με τα τραπεζικά καρτέλ, όπου οι μεγαλύτερες τράπεζες εξαφανίζουν ή «καταβροχθίζουν» τους ανταγωνιστές, γίνονται Too Big to Fail, και αναγκάζουν τα κράτη να τις τροφοδοτούν με όλο και περισσότερη ρευστότητα σε βάρος των φορολογουμένων. Είναι, άλλωστε, χαρακτηριστικά τα όσα αναφέρονται στα συμπεράσματα του κεφαλαίου 20 της έκθεσης της Αμερικανικής επιτροπής για τα αίτια της οικονομικής κρίσης, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι «Ως αποτέλεσμα των διασώσεων και της ενοποίησης χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων μέσα από αποτυχίες και συγχωνεύσεις κατά τη διάρκεια της κρίσης, ο Αμερικανικός χρηματοπιστωτικός τομέας είναι τώρα περισσότερο συγκεντρωμένος από ποτέ στα χέρια λίγων πολύ μεγάλων, συστημικά σημαντικών ιδρυμάτων.»

Όσον αφορά την «εξαγορά» της Αγροτικής από την Πειραιώς, η επιχειρηματολογία Προβόπουλου μοιάζει πραγματικά αστεία, καθώς υποστήριξε ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα διέκοπτε την παροχή ρευστότητας ύψους 6,3 δισ. ευρώ και η ΑΤΕ θα έκλεινε αμέσως. Όμως με βάση τον νόμο που αφορά την «εξαγορά» της ΑΤΕ από την Πειραιώς, η διαφορά μεταξύ στοιχείων ενεργητικού και παθητικού, ανέρχεται σε περίπου 6,67 δισ. τα οποία θα αναλάβει να καλύψει το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, δηλαδή οι Έλληνες φορολογούμενοι. Που σημαίνει ότι όλα αυτά έγιναν απλώς για να αλλάξει χέρια η ΑΤΕ και να περάσει από δημόσιο σε ιδιωτικό έλεγχο και να ισχυροποιήσει μια ιδιωτική τράπεζα, η Πειραιώς, την θέση της στην κατηγορία Too Big to Fail. Ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία δικαιολογία να μην διασωθεί η ΑΤΕ υπό δημόσιο έλεγχο, αφού όπως είναι γνωστό οι ιδιωτικές τράπεζες, «καταβρόχθισαν» έως τώρα, πακτωλό δισεκατομμυρίων από πακέτα διάσωσης, ανάμεσά τους βέβαια και η ίδια η Πειραιώς. Φυσικά, τόσο ο Προβόπουλος, όσο και ο Στουρνάρας, έσπευσαν να επιστρατεύσουν το γνωστό πλέον εκβιαστικό επιχείρημα, περί απωλειών θέσεων εργασίας.

Όπως φαίνεται, ο χρυσός καπιταλιστικός κανόνας του ανταγωνισμού, στην υποτιθέμενη ελεύθερη αγορά, δεν ισχύει για τις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες, καθώς έχουν στήσει ένα πολύπλοκο χρηματοοικονομικό περιβάλλον με σύνθετα χρηματοοικονομικά εργαλεία καταστροφής, τα οποία οι κυβερνήσεις αδυνατούν να παρακολουθήσουν και να διαχειριστούν. Οι κυβερνήσεις, αναγκαστικά στρέφονται προς τις ίδιες τις τράπεζες για «συμβουλευτικές υπηρεσίες», ενώ ταυτόχρονα κατακλύζονται από πρώην τραπεζικά στελέχη που τοποθετούνται σε θέσεις κλειδιά. Έτσι εξηγείται για ποιο λόγο οι μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες συνεχίζουν να λαμβάνουν πακέτα δισεκατομμυρίων σε βάρος των φορολογουμένων με ταυτόχρονη αύξηση των κρατικών χρεών και ελλειμμάτων. 

 

Πηγή